پيام

ني ني زهرا
90/10/6

+ نفس بكش ....نفس بكش....اينجا نفس غنيمته..... توي سكوت مزرعه....صدايه تو يه نعمته....نفس بكش

هميشه صدايي بود که مرا آرام ميکرد، هميشه دستهايي بود که دستهاي سردم را گرم ميکرد........ هميشه قلبي بود که مرا اميدوارم ميکرد، هميشه چشمهايي بود که عاشقانه مرا نگاه ميکرد....... هميشه کسي بود که در کنارم قدم ميزد ، هميشه احساسي بود که مرا درک ميکرد...... حالا من و مانده ام يک دنياي پو چ ، نه صداييست که مرا آرام کند و نه طبيبيست که مرا درمان کند.....

هميشه دلتنگي بود و انتظار ، هميشه لبخند بود و به ظاهر يک عاشق ماندگار.... امروز ديگر مثل هميشه نيست ، حس و حال من مثل گذشته نيست..... امروز ديگر مثل هميشه نيست ، من هم طاقتي دارم ، صبرم تمام شدنيست.... شايد اگر مثل هميشه فکر کنم ، هيچگاه نخواهم توانست فراموشت کنم.......

هميشه جايي بود که با ديدنش ياد تو در خاطرم زنده ميشد ، هميشه آهنگي بود که با شنيدنش حرفهايت در ذهنم تکرار ميشد....... آن لحظه ها هميشگي نبود ، عشق تو در قلبم ماندني نبود ، بودنت در کنارم تکرار نشدني بود!......... آري عشق هاي اين زمانه همين است ، زود مي آيد و زود ميگذرد…......

تا عشق تو آمد در قلبم، تو رفتي ، تا آمدم بگويم نرو ،رفته بودي ، تا خواستم فراموشت کنم خودم را فراموش کردم...... هميشه کسي بود که به درد دلهايم گوش ميکرد ، هميشه کسي بود که اشکهايم را از گونه هايم پاک ميکرد ، اينک من مانده ام و تنهايي ، اي يار بي وفاي من کجايي ؟.......

يادي از من نميکني ، بي وفاتر از بي وفايي ، بي احساستر از تنهايي....... ديگر نميخواهم هميشه مثل گذشته باشم ، ميخواهم آزاد باشم ، ميخواهم دائما پيش خودم بگويم که تا به حال کسي مثل تو را در قلبم نداشتم!